Ontstaan
Op 31-jarige leeftijd werd Johannes Van Damme in 1829 de nieuwe dorpspastoor van Deftinge en onder druk van de geestelijke en tijdelijke ellende uit die tijd werd deze herder onbewust een man met initiatief en veel durfkracht. Hij was ervan overtuigd dat een degelijk onderwijs een onontbeerlijke factor was in de bewustzijnswording als mens en als christen. Toen de omwenteling van 1830, samen met de onafhankelijkheid, de vrijheid van onderwijs en vereniging afkondigde, richtte pastoor Van Damme zijn "armenschole" op. 
Bekommerd om het lot van zijn jongste parochianen, wilde hij de jeugd beschaafder, gehoorzamer en godvruchtiger opvoeden. Door hun tijd zinvol te besteden aan het spinnen, waarbij ze ook nog iets verdienden, konden ze terzelfdertijd genieten van elementair onderwijs. 
Zijn plannen om zijn school in Deftinge te beginnen konden uitgewerkt worden met subsidies van het armenbestuur maar vooral dankzij Louisa De Sterke, die het onderwijzen als een roeping aanvoelde, en hierdoor een opvang verzekerd zag voor de verwaarloosde kleinen uit de parochie. Op 18 mei 1832 was de school voor de kinderen een feit en de bijval was enorm.
Op 16 december namen twee jonge juffrouwen hun intrek in de "armenschole" en deze kleine gemeenschap vormde de kern van een nieuwe geestelijke familie. Nog voor het einde van 1833 werd ook de bediening van het hospitaal toegewezen aan het vrome genootschap van Louisa De Sterke.
Op 12 december 1836 kwam de nieuwe kloosterlijke levenswet in voege en op die dag namen de drie stichteressen en drie postulanten de geestelijke kledij en hun kloosternaam aan.
De overste, Louisa De Sterke, werd Moeder Engelberta en een nieuwe Congregatie onder de bescherming van de H.Vincentius à Paulo kende zijn ontstaan.
 

Johannes Van Damme Pastoor van Deftinge Stichter van de Congregatie	Eerwaarde Moeder Engelberta Stichteres van de Congregatie

Bloei
Op 27 januari 1840 verscheen het koninklijk dekreet dat hun officiële erkenning uitvaardigde en hierdoor was de jeugdige kloosterfamilie zowel op burgerlijk als op geestelijk vlak voldoende uitgerust om zich verder te ontwikkelen. Toen Pastoor Van Damme in 1832 met Louisa De Sterke en haar twee gezellinnen begon, reikten hun gedachten waarschijnlijk niet verder dan de grenzen van Deftinge. 
Een vrij algemeen verschijnsel uit de kloostergeschiedenis, namelijk: een groter aantal Zusters dan vereist om in de noden van kloostergemeente te voorzien, ligt aan de basis van een verdere uitbreiding van de Congregatie. Op vraag van de pastoor van Ninove vertrokken immers begin 1841 twee zusters ,waaronder één van de stichteressen, voor het inrichten van een leerschool in Ninove. 
Toen in 1844 ook nog een aanvraag aankwam uit het andere einde van het bisdom, namelijk uit Temse, kon ook daar een nieuwe communiteit gesticht worden. Een Moederklooster en twee bijhuizen vormden de nieuwe Congregatie en vanaf 1845 werden stappen verder gezet richting bisdom West-Vlaanderen, waar in een tijdspanne van 8 jaar vijf bijhuizen werden gesticht.
Het evenwicht tussen de bisdommen Oost- en West-Vlaanderen werd tussen 1855-1858 hersteld door drie stichtingen in Oost-Vlaanderen.
In 1858 achtte Mgr. Delebecque het raadzaam het bestuur van de Congregatie los te schakelen van het pastoorsambt van Deftinge. Het geestelijk bestuur behoort voortaan aan een priester door Z.H. de Bisschop aangesteld.
Na het wel en wee gedurende de woelige jaren van de schoolstrijd 1879-1884 begint voor de Congregatie een periode van dertig jaar vreedzame maar tevens snelle ontwikkeling.
Het Moederklooster bleef tijdens de Eerste Wereldoorlog gespaard van andere dan de voor bijna iedereen uitgestane angsten en ontberingen. Hun enige opgelegde oorlogslast was het verlenen van onderdak voor de Geraardsbergse weesjes.
Tussen de twee oorlogen drong de dubbele, maar ook lastige taak zich op voor de heropbouw uit de puinen van de getroffen affiliaties en de aanpassing aan de nieuwe tijd. Ook de oorlogsjaren van de Tweede Wereldoorlog waren een tijd van zware beproeving.
Op het einde van de jaren vijftig telde de Congregatie niet minder 30 bijhuizen en naast het onderricht van de jeugd belastte de Congregatie zich ook met enkele caritatieve werken, zoals de bediening van twee hospitalen, een kliniek met materniteit en een kleuterhuis. Het belangrijkste bijhuis van de Congregatie was ongetwijfeld dat van Temse .
Met enige rechtmatige fierheid kunnen de Zusters stellen dat er onder de vroegere kwekelingen van talrijke religieuzen ook priesters en missionarissen opgroeiden.
Men begrijpt de hoge vreugde van de Congregatie wanneer een oudleerling uit Temse, priester Edward Poppe, in 1999 wordt zalig verklaard. Zijn eigen zuster trad eveneens toe tot de Congregatie en werd er Zuster Mechtilde.
Ter gelegenheid van de zaligverklaring van priester Poppe richtte de vzw Parochiale Werken van Temse in samenwerking met het Gemeentebestuur van Temse een monument op, links van de hoofdingang van de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Temse, doopkerk van Edward. Het is een figuratief levensgroot beeld van priester Poppe met als achtergrond een bas-reliëf dat zijn betekenis uitbeeldt, gedragen door vier schilden (Zusters van de H. Vincentius a Paulo van Deftinge, Broeders van Liefde, Temse Voorwaarts en de Eucharistische Kruistocht).
De onthulling van het monument was op 29 april 2000. Zowel in de geschiedenis van Deftinge als in het godsdienstig verleden van de kerkgemeenschap heeft de Congregatie reeds een onschatbare bijdrage geleverd.

In okober 2012 vierden de Zusters van Sint-Vincentius à Paulo hun 180 jarig bestaan in het dorp.

	Het Moederklooster van de zusters van Sint-Vincentius à Paulo in de Kerkstraat te Deftinge.

Bron:De Congregatie van de Zusters van Sint-Vincentius te Deftinge: Maur. De Meulemeester 1952 (uit het Nieuwsblad van oktober 2012)

In 1853 stichten twee zusters van Sint-Vincentius à Paulo een meisjesschool in de Driekerkenstraat in Bissegem.
Sindsdien verblijven er zusters van Sint-Vincentius in Bissegem. Het huidige klooster in de Driekerkenstraat werd in 1901 opgetrokken.